Sytuacja na froncie wschodnim w końcu lipca 1944 roku zmusiła kierownictwo polskiego podziemia do podjęcia ostatecznej decyzji w sprawie wybuchu w Warszawie powstania zbrojnego przeciw Niemcom. Stanowisko członków Komendy Głównej AK nie było jednolite. Jednak argument, że Warszawa jako stolica Polski zostanie wyzwolona przez samych Polaków, wydawała się ostatnią szansą uratowania niepodległości Polski. Wzięto też pod uwagę nastroje ludności stolicy, która rwała się do walki.