O zachowaniu nad wodą
Wędkując musimy zdawać sobie sprawę, jak wielki wpływ na jego wyniki może mieć właściwe zachowanie się nad łowiskiem, polegające na zachowaniu ciszy i kryciu się przed wzrokiem ryb. Widzą one to, co dzieje się na brzegu, szybko dostrzegają na nim wszelki ruch.
Ażeby zrozumieć konieczność krycia się przed ich wzrokiem, używanie jak najdelikatniejszego sprzętu, zachowanie ciszy nad wodą czy też stosowanie odpowiedniej przynęty, musimy przypomnieć sobie jakie zmysły ryb wpływają na nasze zachowanie.
Wzrok - ryba widzi w wodzie nie gorzej niż człowiek na lądzie i jak człowiek np. widzi źle podczas mgły, tak i ryba ma ograniczoną widoczność w wodzie mętnej.Każda ryba jest ostrożna i płochliwa, gdy dostrzeże zbliżającego się wędkarza, natychmiast odpływa.
A więc od dobrego zamaskowania się oraz ograniczenia ruchów zależy rezultat połowów.
Ryba wyraźnie widzi przedmioty kontrastowo różniące się barwą od otaczającego dła, dla wędkarza zaś tło wówczas jest korzystne , gdy jest ciemne. Z tego względu wędkarz powinien stawać na tle krzaków, drzew. Jeśli do tego kolor ubioru nie będzie się rażąco różnił od koloru tła, wówczas będzie się on zlewał z tym tłem i ryba z trudnością go dostrzeże.
O świcie lub zmierzchu, wędkarz mniej się będzie różnił od otoczenia niż w czasie słonecznej pogody.
Linia boczna - to narząd zmysłu umożliwiający rybom odczuwanie zmian ruchu wody, dlatego bardziej atrakcyjną dla ryb jest przynęta poruszająca się niż nieruchoma.
Powonienie - ryby posiadają doskonale rozwinięty narząd węchu. Narząd powonienia służy nie tyko do wyszukiwania i rozpoznawania pokarmu, ale pełni także rolę czynnika ostrzegającego przed wrogiem. Jeżeli chcemy mieć wyniki w wędkowaniu, nie wolno używać zatęchłych czy skwaśniałych przynęt.
Smak - ryby dobrze odróżniają smak słodki, kwaśny, słony i gorzki. Narząd smaku pomaga rybie nie tylko w zdobywaniu pokarmu nocą, ale umożliwia żerowanie w mętnej wodzie, a więc trudnych warunkach widoczności.
Dotyk - zmysł ten mieści się w skórze ryb, przy czym najwrażliwsze miejsca znajdują się w okolicach paszczy, przednich płetw piersiowych i części ogonowej.
Wędkowanie pod lodem
Zima to dla wielu wędkarzy okres bezczynności w łowieniu ryb. Łowienie ryb spod lodu należy do tych najbardziej zagorzałych amatorów wędkowania. A jednak w tym okresie warto sięgnąć po wędzisko , zaryzykować i spróbować szczęścia.
Jednakże trzeba pamiętać o tym, że wędkowanie w okresie zimy różni się pod wieloma względami od połowów w innych porach roku. Aby wędkować, trzeba wejść na lód pokrywający łowisko. Z tych więc względów niezbędne jest nie tylko orientowanie się w przekroju przybrzeżnego lodu, ale ponadto pamiętać musimy, że można wejść na lud dopiero wówczas, gdy grubość jego wynosi, co najmniej 10 cm.
Na początku zimy nie należy podchodzić do miejsc,z których wyrasta trawa lub sitowie, gdyż przeważnie lód tam jest cienki. Szczególna ostrożność jest wskazana podczas wchodzenia na świeży lód oraz pokrywę lodową u schyłku zimy. Nie wolno także podchodzić po lodzie do miejsc nie zamarzniętych lub do takich, w których znajdują się pod pokrywą lodową źródła.
Podczas wędrówki po zamarzniętym zbiorniku wskazane jest co pewien czas uderzenie o lód. Gdy pokrywa lodowa pod wpływem uderzenia pęka, należy natychmiast zawrócić i wycofać się na ląd tą samą drogą, którą się poruszaliśmy wcześniej.
Nie jest wskazane wyruszać na taki połów samotnie. W razie bowiem nieszczęśliwego wypadku nie będzie w pobliżu nikogo, kto mógłby przyjść nam z pomocą.
Łowiąc pod lodem, musimy pamiętać o przestrzeganiu przepisów określonych w § 7 Regulaminu Amatorskiego Połowu Ryb PZW, który określa, że:
1. Łowienie ryb spod lodu dozwolone jest przy użyciu dwóch wędek;
2. Zabrania się stosowania martwej i żywej ryby jako przynęty;
3. Łowiąc ryby spod lodu należy wykonywać o twory o średnicy nie większej niż 20 cm.
Między otworami należy zachować odległość nie mniejszą niż 1m;
4. Wędkujący na lodzie powinni zachować pomiędzy sobą odległość co najmniej 10m;
5. Zabrania się łowienia ryb spod lodu w porze nocnej, tj od zmierzchu do świtu;
6. Ryby złowione spod lodu, przeznaczone do zabrania, należy uśmiercić bezpośrednio
po złowieniu.
Zasady obowiązujące przy połowach podlodowych:
♦ staramy się łowić w pojedynkę,
♦ nie wchodzimy na lód cieńszy, niż 10cm,
♦ zabieramy ze sobą linkę asekuracyjną długości ok. 10m,
♦ jeżeli nie mamy linki asekuracyjnej, to powinniśmy mieć przy sobie sznurek
zakończony woreczkiem z piaskiem ok. 200 gramów,
♦ co kilka metrów opukujemy lód przed sobą.
Łowić w przerębli można zarówno ryby drapieżne, jak i karpiowate. W zależności od tego, jakie ryby się ma zamiar łowić, czy np. okonie, szczupaki lub sandacze, czy też płocie, stosuje się sprzęt i odpowiednią metodę wędkowania.
Opracowano na podstawie:
- wikipedia.org/wiki/...wędkowanie_podlodowe.
Miętus
Miętus kształtem przypomina suma, ma jednak mniejszą paszczę. Ciało wydłużone, walcowate, w części ogonowej spłaszczone, na bokach pokryte bardzo drobnymi łuskami i śluzem. Paszczę ma uzbrojoną drobnymi ząbkami, dwie płetwy grzbietowe, z których tylna jest dłuższa, sięgająca ogonowej oraz jedną odbytową tej samej długości, co ostatnia. Grzbiet, boki ciała i płetwy grzbietowe są oliwkowe lub szarozielone albo niebieskozielone z marmurkowatymi plamami, gardło, brzuch oraz płetwy brzucha brudnobiałe. Osiąga on długość ok. 60 cm (max do 120), ciężar do 2 kg.(max 25). Rekordowy miętus złowiony w Niemczech miał wagę ok 15 kg. W wodach północnej części Syberii może osiągnąć ciężar ciała do 20 kg. Rekord w Polsce to okaz złowiony w 2013r. o wadze 4,06 kg.(Wikipedia, wolna encyklopedia).
Można go spotkać we wszystkich naszych rzekach i jeziorach. Zamieszkuje głębokie czyste wody o dnie kamienistym, żwirowatym lub piaszczystym. Należy do ryb drapieżnych żerujących z dna i niemal wyłącznie w nocy. Pokarm jego składa się z larw rozmaitych owadów, mięczaków, raków, żab, robaków, narybku oraz rybiej ikry.
Należy do ryb zimnolubnych. Aktywny zimą przy temp. wody 0ºC do 3ºC. W okresie upałów, gdy temp. wody sięga 20ºC, miętus popada w odrętwienie. Najlepszy okres żerowania przypada na miesiące listopad, grudzień.
Wędkarzom jest miętusa trudno łowić, ze względu na porę dnia, porę roku ale i na ograniczenia regulaminowe (przynęty sztuczne lub roślinne). Przynętą na miętusa jest martwa lub żywa rybka, rosówki, pęczek czerwonych robaków, jelita drobiu, wątroba.
Miętus podobnie jak okoń chwyta przynętę energicznie, zdecydowanie i z tego powodu przeważnie sam się zahacza. Nie należy więc spieszyć się z wykonaniem zacięcia tej ryby. Hol jego jest łatwy, gdyż nie stawia wielkiego, czynnego oporu.
Wymiar ochronny to 25 cm (na Odrze od ujścia rzeki Warty, do granicy z wodami morskimi wynosi 30 cm). Okres ochronny od 1 grudnia do końca lutego.
- grafika - Miętus- angloo.com
KLEŃ
Kleń jest rybą silnie zbudowaną, wrzecionowatego kształtu, z dużą i szeroką głową. Grzbiet ma ciemnozielony, boki ciała zielonożółte, brzuch brudnobiały, płetwy grzbietową i ogonową ciemne, a piersiowe, brzuszne i odbytową czerwone, duże łuski pokryte jakby cienką, czarną siatką. Osiąga długość 50 - 80 cm i ciężar około 4 kg, a niekiedy nawet do 6 kg. Polski rekord połowu - 3,71 kg, długość 63,2 cm - 2008r. Wymiar ochronny to 25 cm, okres ochronny - brak.
Kleń odbywa tarło w kwietniu i maju. Jest to ryba wszystkożerna. Jej pożywienie składa się z planktonu roślinnego i zwierzęcego, z korzeni, pączków liści oraz roślin, z rybiej ikry, z małych rybek długości do 15 cm, ślimaków owadów, robaków itd. Kleń często zmienia swoje stanowiska. Jest bardzo ostrożny i płochliwy.
Najlepsza pora do łowienia na wędkę tej ryby przypada na wczesne godziny poranne i po zachodzie słońca. Do połowu kleni stosuje się przynęty: pijawki, ślimaki, kawałki mięsa małży, rakowe szyjki, żywe i martwe rybki, larwy jętek, chruścików, os, szerszeni, muchy plujki, mola mącznego, chrabąszcza, polne koniki, karaluchy, rosówki, inspektowe dżdżownice, pszenicę, groch, ziemniaki, chleb, pastę, czereśnie, wiśnie, agrest, porzeczki, maliny, mirabelki, winogrona, głóg, jelita kury, kaczki, gęsi, gołębia, kuropatwy, sztuczne muchy, woblery, błystki, rippery czy kukurydzę.
Wskazane jest, aby podczas uzbrajania przynęty nie dotykać jej gołymi rękami, lecz zakładać na haczyk np. przez czysty papier. Odnosi się przede wszystkim do palących papierosy, fajkę lub cygara.
opracowano na podstawie:
- Józef Wyganowski "Wędkarstwo" PWRiL, Warszawa 1957;
- Stanisław Stupkiewicz "Wędkarstwo nowoczesne" Świat Książki, Warszawa 1996r;
- ilustracja - Jacek Brodowski w jak wyżej
Sum
Sum odznacza się dużą, szeroką, spłaszczoną głową uzbrojoną w ostre, małe zęby, posiada na górnej szczęce dwa dłuższe od głowy mięsiste wąsy, a na dolnej 4 krótkie wąsiki. Ma ciało nagie, bez łuski, z boków ścieśnione, małą trójkątną płetwę piersiową i długą płetwę odbytową, sięgającą płetwy ogonowej, małe oczy, grzbiet ciemnozielony lub szaroczarny, boki jaśniejsze, oliwkowe, pokryte marmurkowatymi plamami, brzuch biały,płetwy piersiowe i brzuszne ze złocistym promieniem w środku. Ubarwienie suma jest jednak zmienne i uzależnione od otoczenia. Jest drugą co do wielkości (po biełudze) rybą Europy i największą europejską rybą słodkowodną. Może w sprzyjających warunkach osiągnąć długość 5 metrów i ciężar powyżej 300 kg.
Tarło odbywa w maju i czerwcu. Zamieszkuje większe, głębokie rzeki i jeziora. Żeruje prawie wyłącznie w nocy. Jest niezwykle drapieżną i żarłoczną rybą. Pokarm jej stanowią skorupiaki, mięczaki,raki, ryby, żaby, wodne ptactwo, a nawet drobne ssaki. Należy do ryb długowiecznych. Szacuje się, że może dożyć ponad 80 lat.
Sumy przeważnie zajmują stanowiska w pieczarach wymytych w brzegu przez wodę, pod zatopionymi drzewami,głazami, w głębiach poniżej jazów, główek zastaw młyńskich, pośród wodorostów. Po uchwyceniu przynęty zazwyczaj odpływa z nią w kierunku kryjówki i tam ją dopiero połyka. Z tych więc względów nie należy nigdy się spieszyć z podcinaniem tej ryby.
Wymiar ochronny to 70 cm, limit połowu 1 szt. w ciągu doby. Okres ochronny
- na rzece Odrze od ujścia rzeki Warty do granicy z wodami morskimi od 1 marca
do 31 maja;
- w pozostałej części kraju od 1 listopada do 30 czerwca.
Rekord Polski wagowy : 105 kg. długość 261 cm. Rekord świata ok. 135 kg (na rzece Pad we Włoszech).
opracowano na podstawie:
- Józef Wyganowski "Wędkarstwo", PWRiL, Warszawa 1957;
- Stanisław Stupkiewicz "Wędkarstwo nowoczesne", Świat Książki, Warszawa 1996r.;
- ilustracja - Jacek Brodowski w jak wyżej;
Sandacz
Sandacz ma kształt wydłużony, wrzecionowaty, grzbiet szarozielony, boki szare, pokryte poprzecznymi ciemnymi smugami, brzuch biały, płetwy grzbietowe i ogonowe szare z kilku rzędami ciemnych plam, pozostałe są bladożółte. Osiąga długość do 100 - 130 cm i ciężar do 10 -15 kg. Wymiar ochronny wynosi 50 cm, okres ochronny od 1 stycznia do 31 maja. Rekord Polski to 15,6 kg, długość 108 cm - 2004 rok. Dzienny limit połowu to 2 szt./ może być inny na różnych wodach/.
Pod koniec pierwszego roku życia staje się drapieżny i zaczyna odżywiać się przeważnie rybami. Należy do ryb bardzo ostrożnych i podejrzliwych. Łowienie sandaczy zaczyna się u nas od czerwca i trwa mniej więcej do listopada. Najlepiej biorą w czerwcu bezpośrednio po tarle oraz w okresie od połowy sierpnia do końca października. Najlepszą porą do wędkowania są wczesne godziny ranne i wieczorne po zachodzie słońca. Stosunkowo łatwo jest ustalić miejsce pobytu sandacza, gdy poluje on w pobliżu powierzchni zbiornika, w czasie bowiem pogoni za drobnicą ma zwyczaj dwukrotnego uderzenia ogonem o wodę.
opracowano na podstawie:
- Józef Wyganowski "Wędkarstwo", PWRiL, Warszawa 1957;
- Stanisław Stupkiewicz "Wędkarstwo nowoczesne", Świat Książki, Warszawa 1996r.;
- ilustracja - Jacek Brodowski, w jak wyżej;
OKOŃ
Okonia charakteryzuje mała głowa, grzbiet ciemnozielony lub szarozielony z 5 - 9 ciemnymi smugami zachodzącymi poprzecznie na żółtozielone boki ciała, biały brzuch, płetwy piersiowe żółte, ogonowa, odbytowa i brzuszne - pomarańczowoczerwone, grzbietowa - niebieskoszara, przy czym przednia jej część jest uzbrojona w ostre kolce. Otwór gębowy duży, przedni, tylna krawędź szczęki sięga do oka. Długość jego dochodzi do 60 cm, a ciężar do 4 kg. Rekord Polski wagowy 2,69 kg. długość 50 cm. Okoń nie ma okresu ochronnego, ale ma wymiar ochronny, który wynosi 15 cm / w niektórych okręgach PZW - do 18 cm /. Zamieszkuje wszystkie nasze wody. Tarło odbywa od marca do maja.
Okoń jest bardziej żarłoczny od szczupaka. Oprócz narybku pokarm jego stanowią wszelkie drobne, wodne zwierzęta, jak ślimaki, robaki, raki, żaby, itp. Jest wielkim amatorem rybiej ikry. Do 2 - 3 roku życia okonie żyją gromadnie, żywiąc się planktonem i drobną fauną przydenną. Po tym okresie, po osiągnięciu 15 - 20 cm długości, zaczynają prowadzić samotny tryb życia, a zasadnicze ich pożywienie odtąd stanowią prawie wyłącznie małe rybki.
Okoń zapada nocą w tak zwany "stan głębokiego snu". W tym czasie przebywa na dnie zbiornika opierając się o dno płetwami brzusznymi oraz płetwą ogonową, "zwija" swoją płetwę grzbietową. Sen Okonia jest bardzo głęboki, nie obudzi go nawet światło.
Najlepiej biorą one wiosną po tarle, następnie od sierpnia do końca października. Za najlepsze przynęty do połowu okoni są uważane rosówki, inspektowe lub kopane dżdżownice, pijawki, ślimaki, martwe rybki. Podczas połowu spiningiem stosujemy obrotówki, wahadłówki, woblery i twistery.
Okoń cieszy się wśród wędkarzy specjalnymi względami, ponieważ gdy raz chwyci przynętę, na pewno jej nie wypuści.
opracowano na podstawie:
- Józef Wyganowski "Wędkarstwo", PWRiL, Warszawa 1957;
- Stanisław Stupkiewicz "Wędkarstwo nowoczesne", Świat Książki, Warszawa1996r;
- ilustracja - Jacek Brodowski, w jak wyżej.
Węgorz
Węgorz zewnętrznym wyglądem różni się bardzo od pozostałych ryb występujących w naszych wodach. Ma kształt wydłużony, walcowaty, podobny do ciała węża, małą głowę, paszczę uzbrojoną w drobne,szczotkowate zęby,szczękę dolną dłuższą od górnej, miękką płetwę grzbietową, tworzącą jedną całość z płetwą ogonową i odbytową. Ma bardzo mocną skórę pokrytą obficie śluzem, w której tkwią drobne łuski. Ubarwienie węgorza jest zmienne i uzależnione od otoczenia. Przeważnie ma grzbiet szarozielony lub ciemnozielony, boki ciała brązowe, brzuch żółty albo biały. Osiąga przeciętnie długość 80 - 110 cm i ciężar od 1 do 3 kg. Jest rybą długowieczną. Największego węgorza w Polsce złowiono w 1994 roku na Jeziorze Jaśkowickim i ważył 6,43 kg długości 144 cm. Limit połowu do 2 szt. w ciągu doby, wymiar ochronny 60 cm oraz okres ochronny od 15 czerwca do 15 lipca.
Tarliska tej ryby znajdują się w Oceanie Atlantyckim, pomiędzy wyspami Bermudzkimi i Bahamskimi na terenie Morza Sargassowego. Larwy węgorza po osiągnięciu 25 mm długości rozpoczynają wędrówkę ku brzegom Europy, unoszone przez wody Golfstromu. Po 12 miesiącach osiągają długość 50-60 mm. W trzecim roku życia, kiedy długość ich nie przekracza 75 mm, docierają do brzegów Europy. Wiosną każdego roku, wpływają do zachodnich rzek Anglii i Francji. Do ujścia Wisły docierają mając 15-20 cm długości. Część węgorzy nie wpływa do rzek, lecz pozostaje w zalewach przymorskich. Są to przeważnie samce. W wodach słodkich przebywają od 5 do 20 lat.
Spływ węgorzy u nas do morza trwa od kwietnia do listopada. Najwięcej ich spływa w maju i czerwcu. Podczas tej wędrówki nie pobierają pokarmu. Podczas wędrówki potrafią przemieszczać się po lądzie, pełzając z szybkością ok. 3 km/h, po wilgotnym podłożu pokrytym trawą i mchami. Raz tylko w życiu odbywają tarło wśród wód Atlantyku, w tych samych okolicach, w których wykluły się z jajek, i po złożeniu ikry nie wracają już do naszych wód.
Węgorz należy do ryb drapieżnych, żerujących prawie wyłącznie z dna i w porze nocnej. Pokarm jego składa się z narybku, robaków, skorupiaków, mięczaków, larw owadów, raków, żab oraz rybiej ikry. Szczególny przysmak dla węgorza stanowią raki /podczas wylinki/ i rybia ikra. Jest to ryba unikająca światła, dopiero po zapadnięciu zmroku wyrusza na żer. U nas począwszy od października aż do ciepłych dni wiosennych nie pobiera żadnego pokarmu.
Okres połowu węgorzy rozpoczyna się w maju i trwa do września / z wyłączeniem okresu ochronnego /. Najczęstsze brania przypadają na czas pomiędzy zmierzchem a godz. 23 oraz od godz. 3 do 4. Do najlepszych przynęt na węgorze należą szyjki rakowe, pijawki, larwy chruścików, ślimaki, jelita drobiu, kawałki wątroby, mózgu, kostki skrzepłej krwi. Jako żywców najczęściej używa się uklei, karasi.
Węgorz chwyta przynętę dość długo,bardzo rzadko porzuca przynętę, nie należy śpieszyć się z wykonaniem zacięcia.
Krew węgorza zawiera niebezpieczną dla ssaków ichtiotoksynę. Ma ona działanie podobne do jadu węża. Powoduje u ssaków skurcze mięśni, porażenie pracy serca i płuc, rozpadanie się czerwonych krwinek i zmniejszenie krzepliwości krwi.
W polskich wodach drastycznie spadła liczba węgorzy. Populacja zmniejszyła się o około 95% w ciągu ostatnich 30 lat.
opracowano na podstawie:
- Józef Wyganowski "Wędkarstwo", PWRiL, Warszawa 1957;
- Stanisław Stupkiewicz "Wędkarstwo nowoczesne", Świat Książki, Warszawa 1996r;
- ilustracja - Jacek Brodowski, w jak wyżej.
SZCZUPAK
Szczupak posiada ciało wydłużone, nieco z boków spłaszczone,opływowe dużą głowę zakończoną szeroko rozciętą paszczą podobną do dzioba kaczki. Zęby szczupaka na żuchwie są skierowane do środka i bardzo ostre, szczęka jest ich pozbawiona. Ubarwienie jego jest zmienne i uzależnione od otoczenia. Może być ono oliwkowozielone, ciemnozielone, jasnozielone, szarobrunatne, szarożółte lub złociste, usiane cętkami albo pokryte poprzecznymi pasami brązowymi bądź też oliwkowymi. Brzuch ma biały, płetwy piersiowe i brzuszne czerwonawe, grzbietowa i odbytowa - szare. Jego ciało osiąga długość 1,5m oraz masę ok. 10kg. Osobniki ważące ponad 15 - 20kg rzadko występują. Odnotowany rekord wynosi 35kg. Rekord Polski 24,1kg i 128cm /www.drapieżniki.pl/. Wymiar ochronny do 50cm, okres ochronny od 1 stycznia do 30 kwietnia, limit dziennego połowu to 2 sztuki.
Jest jedną z najżarłoczniejszych ryb naszych wód śródlądowych, wskutek czego bywa pozywany rekinem słodkich wód. Atakuje ryby nawet swojej wielkości. U gatunku tego występuje kanibalizm. Należy do tych ryb naszych wód, które żerują tylko za dnia. Pomimo tego, że doskonale pływa, poluje wyłącznie z zasadzki. Gdy atak mu się nie uda, natychmiast wraca do swej kryjówki.
Szczupak intensywnie żeruje kilka razy do roku. Pierwszy okres zaczyna się wczesną wiosną, z początkiem marca. trwa parę tygodni. Drugi rozpoczyna się po tarle i kończy po upływie kilkunastu dni. W lecie szczupaki słabo biorą, gdyż o tej porze mało żerują. Z początkiem sierpnia szczupaki zaczynają ponownie żerować. Prawdziwe jednak żniwa wędkarskie w połowach tej ryby rozpoczynają się z chwilą obumierania i opadania wodorostów. Trwają one zwykle do końca października, a nieraz dłużej.
Szczupaka można łowić na żywcówkę, spinningówkę, muchówkę oraz na wędkę podlodową.
opracowano na podstawie:
- Józef Wyganowski "Wędkarstwo", PWRiL, Warszawa 1957;
- Stanisław Stupkiewicz "Wędkarstwo nowoczesne", Świat Książki, Warszawa 1996r;
- ilustracja - Jacek Brodowski, w jak wyżej.
Co, gdzie, kiedy, na co – PŁOĆ
Duża płoć na haczyku to oczekiwanie każdego wędkarza. Jednak złapanie dużej sztuki jest niezwykle trudne. Polski rekord to ryba o wadze 2,2 kg, i długości 45 cm (Wędkarski Świat - 2004r.). Płoć nie ma okresu ochronnego, wymiaru ochronnego oraz nie jest limitowana dziennym połowem.
Płoć ma głowę krótką, oko z czerwoną plamką, grzbiet szarozielony lub szaroniebieski, boki srebrzyste, płetwy brzuszne i odbytową - czerwone lub wiśniowe, grzbietową i ogonową - szare, łuski szarosrebrne, mało błyszczące.
Płocie można łowić przez cały rok. Właściwy jednak sezon łowienia tych ryb zaczyna się w maju, a kończy we wrześniu. W lecie najlepsze wyniki można osiągnąć z samego rana i przed wieczorem. Zimą najlepiej biorą podczas odwilży, gdy pada śnieg, w godzinach południowych.
Jako przynętę stosuje się muchy domowe,larwy ochotka, kłódki, ośliczki, larwy os, czerwone i białe robaczki, pszenicę, pęczak, kaszę jaglaną, groch, ziemniaki, pastę, chleb itp. Pęczak, pszenica i groch muszą być ugotowane, aby były zupełnie miękkie. Na twardy groch czy niedogotowany pęczak lub pszenicę nie złowi się żadnej płoci, ponieważ ryba ma zwyczaj próbowania przynęty przed jej połknięciem. Bardzo dobrą przynętą jest pasta sporządzona z bułki pszennej z dodatkiem odrobiny gotowanych ziemniaków i gotowanego albo surowego żółtka dla zabarwienia ciasta.
Płoć jest dobrą przynętą na szczupaki oraz sandacze, zwłaszcza na wiosnę i w jesieni.
opracowano na podstawie:
- Józef Wyganowski "Wędkarstwo", PWRiL, Warszawa 1957;
- Stanisław Stupkiewicz "Wędkarstwo nowoczesne", Świat Książki, Warszawa 1996r;
- ilustracja - Jacek Brodowski, w jak wyżej.
Co, gdzie, kiedy, jak – ryby
Wszystko zaczyna się od ryby. Sprzęt, metody połowu, przynęty i zanęty wszystko to jest ważne. Każdy wędkarz ma swoje miejsca, swój - najlepszy - sprzęt i sposoby na złapanie "taaakiej ryby". To "ONA" (ryba) jest najważniejsza. Czekanie na nią jakże podnieca.
Tylko coraz trudniej o wymarzone, dziewicze pustkowie z ogromnym okazem. Znajomość ryb, ich środowiska to jeden - chyba najważniejszy - z warunków naszego powodzenia.
W dalszej części naszych spotkań poznamy najczęściej łowione i najbardziej oczekiwane okazy. Przypomnimy sobie ich charakterystyki, gdzie i kiedy, na co i jak je łowimy. Zaczynamy od KARPIA.
W Polsce ze względu na niskie temperatury wód, karp nie rozmnaża się, pochodzi ze sztucznych zarybień.
Nie ma okresu ochronnego. Wymiar ochronny do 30 cm (nie dotyczy rzek). Limit dobowy 3 sztuki. Rekord Polski - 30,2 kg (Wiadomości Wędkarskie), 110 cm - 2003r.
Karp ma grzbiet ciemnobrunatny, boki żółtozłociste i płetwy czerwonawe lub złociste, zależnie od zabarwienia środowiska, oraz dwie pary wąsów - dwa małe, na górnej wardze, i dwa większe, w kącikach pyska.
Rozróżnia się: a) karpia pełnołuskiego,
b) karpia lustrzenia
c) karpia nagiego - golec.
Należą do ryb słodkowodnych wyjątkowo szybko rosnących. Karp odznacza się siłą i dużą dozą przebiegłości. Jest bardzo ostrożny, podejrzliwy i płochliwy. Zahaczony walczy do całkowitego wyczerpania starając się wszelkimi sposobami uwolnić się od wędki.
Młody karp stanowi dla wędkującego łatwą zdobycz. Odwrotnie osobnik starszy jest niebywale przebiegły i ostrożny. Potrafi wyczuć grożące mu niebezpieczeństwo. Zanim chwyci przynętę - przeważnie z daleka ją bada. Obserwuje jej otoczenie nieraz przez czas dłuższy, opływając wokoło łowisko.
Zamieszkuje głównie wody stojące, bogate w wodną roślinność, o dnie bagnistym, ilastym lub gliniastym. Spotkać go można także w głębokich, wolno płynących rzekach, w starych rzeczyskach, w rozlewiskach itp.
Okres połowu w naszych wodach rozpoczyna się z nastaniem ciepłych dni, w drugiej połowie maja, i kończy się we wrześniu. Najlepszym miesiącem do połowu tej ryby jest miesiąc wrzesień.
Stanowiska karpi znajdują się w najgłębszych częściach zbiornika, w zatokach, w wyrwach, wśród wodorostów, w pobliżu zwalonych drzew, zatopionych przedmiotów i wszędzie tam, gdzie te podwodne przeszkody zapewniają im bezpieczne schronienie.
Na początku sezonu najlepszą przynętą jest rosówka, natomiast począwszy od połowy czerwca do końca września doskonałe wyniki zapewniają ziemniaki. Jest to najlepsza przynęta na karpie, gdyż z daleka jest widoczna, doskonale trzyma się na wędce, a co najważniejsze można ukryć w niej cały haczyk. Trzeba bowiem pamiętać, że duży karp nie chwyci takiej przynęty, z której wystaje chociażby niewielka część ramienia haczyka. Wreszcie duży kawałek ziemniaka mniej narażony jest na obskubanie go przez drobnicę niż kawałek ciasta, groch lub kukurydza.
Karp jest rybą bardzo ostrożną i zanim chwyci przynętę, przeważnie dłuższy czas krąży wokół niej, obserwuje ją, a nawet często dotyka, nie biorąc jej. Jeżeli wyczuje opór, jakiś zapach, np. nikotyny, przeniesiony z rąk wędkującego na przynętę, dostrzeże coś, co wyda mu się podejrzane, natychmiast odpływa.
Łowienie karpi wymaga dużej cierpliwości i ostrożności.
źródła:
- Stanisław Stupkiewicz, "Wędkarstwo nowoczesne" - Świat Książki, Warszawa 1996;
- Ilustracje wielobarwne - Jacek Brodowski w jak wyżej;
- www.wedkuje.pl>Ryby